Ruch samopomocy psychologicznej jest na kontynencie amerykańskim tak stary, jak stara jest psychologia akademicka. Amerykańska literatura samopomocowa, choć czasem trąci banałem, od samego początku była ściśle związana z kulturą, na gruncie której wyrosła. Kulturą wiary w ludzkie możliwości przyprawioną pragmatycznym rozumieniem idei nauki. Zarówno autoterapia, jak i self-coaching wyrastają z tego samego rdzenia. Rdzenia, którego odległych  źródeł Albert Ellis – jeden z XX-wiecznych piewców autoterapii – upatrywał w filozoficznym dorobku stoików, a za przeszkodą, która zatamowała w XX wieku jego rozwój uznawał przemożny wpływ myśli Freuda. Mimo że na łonie coachingu często przytacza się słowa Johna Whitmore’a, wedle których celem coachingu jest uczynienie klienta własnym coachem, to na łonie terapii – pośród ponad 500 odnotowanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne modalności – cel autoterapeutyczny stawia się nazbyt rzadko. Tymczasem zarówno autoterapia, jak i self-coaching mogą nie tylko wyposażyć nas w narzędzia codziennego radzenia sobie z przeciwnościami i osiągania zamierzonych celów, ale również wzmocnić naszą odporność psychiczną i rezyliencję, stając się istotnym wsparciem dla zdrowia rozumianego w sposób całościowy.